عشق کلمه ايست که بار ها شنيده مي شود ولي شناخته نمي شود.
عشق صداييست که هيچ گاه به گوش نمي رسد ولي گوش را کر مي کند.
عشق نغمه ي بلبليست که تا سحر مي خواند ولي تمام نمي شود.
عشق رنگيست از هزاران رنگ اما بي رنگ است.
عشق نواييست پر شکوه اما جلالي ندارد.
عشق شروعيست از تمام پايان ها اما بي پايان است.
عشق نسيميست از بهار اما خزان از آن مي تراود.
عشق کوششيست از تمام وجود هستي اما بي نتيجه.
عشق کلمه ايست بي معني ولي هزاران معني دارد.
عشق.........
عشق 10 عنصر است اما عنصر آخر آن تمام معني را مي رساند

ولي معني آن گفتني نيست....

می خواهم بنویسمت،
 اما حس اینکه کلمه های بی استعاره و تشبیهم را
جا داده ام توی حرف هایم برایم سخت است!،
عادت کرده ام وقتی با تو هستم حتما شعری پشت لبخندهایم باشد ،
نکند تو مرا ساده نویسی بشناسی که بلد نیست خیال بر تن واژه های علاقه اش بپوشاند...
می ترسم بفهمی گاهی من نمی توانم تو را در سبک شعریسم مدرن نقاشی کنم!! ،
 اما گاهی توی تقویم کوچک رومیزی می نویسمت
 که یادم نرود تو را مثل دیروز و پریروز دوست داشته ام...

از تو می نویسمُ
 واژه ها در عطر تو می رقصند
الفبای عشق تو
سیُ دو پروانه ست

منو جون پناه خودت کن برو

بزار پای این آرزوم وایستم

به هرکی بهم گفت ازت رد شده

قسم میخورم من خودم خواستم

منو جون پناه خودت کن برو

من از زخم هایی که خوردم پرم

تو باید از این پله بالا بری ، توبالا نری من زمین میخورم

درست لحظه ای که تو باید بری،اسیر یه احساس مبهم شدیم

ببین بعد یک عمر پرپر زدن،چه جای بدی عاشق هم شدیم

برای تو مردن شده آرزوم

یه حقی که من دارم از زندگی

نگاه کن تو این برزخ لعنتی

چه مرگی طلب کارم از زندگی

به هرجا رسیدم به عشق تو بود

کنار تو هرچی بگی داشتم

ببین پای تاوان عشقم به تو

عجب حسرتی تو دلم کاشتم

اگه فکر احساسمونی برو ، اگه عاشق هردومونی برو

تو این نقطه از زندگی مرگ هم ، نمیتونه از من بگیره تورو

بگذار سر بــه سینه ی من در سکوت ، دوست

گاهی همین قشنگ ترین شکل گفت و گوست


بگذار دست های تـــو با گیسوان من

سربسته باز شرح دهند آنچه مو به موست


دلواپس قضاوت مردم نباش ، عشق

چیزی که دیر می برد از آدم آبروست!


آزار می رسانــم اگـــر خشمگیــن نشو

از دوستان هرآنچه به هم می رسد ، نکوست


من را مجال دلخوشی بیشتر نداد

ابری که آفتاب دمی در کنار اوست


آغــوش وا کن ابر! مرا در بغـل بگیــر!

بارانی ام شبیه بهاری که پیش روست

شعر، فقط بهانه است؛
دارم بلند بلند؛
به تو فکر می کنم ...