دیگر نه توان عاشقی دارم

نه توان نفرت را ...

نه توان سکوت دارم

نه توان فریاد کشیدن را ...

نه توان فـــــرامـــــوشـــــی

نه توان یـــــادآوری...

اشتیاقم به مرخصی طولانی رفته است

و قلبم کنسروی است که تاریخ انقضای آن سررسیده است

رفت تو نگاش حسی نداشت
دلمو تنها گذاشت جای هیچ حرفی نذاشت
رفت به هوام عادت نکرد دیگه دنبالش نگرد
دل من دنیای درد
شاید اون یکی دیگه رو دوست داره
که نشد بهم بگه آره نتونست به روم بیاره
شاید تب عشق من زیادی بود
واسه اون یه حس عادی بود
که تونست تنهام بذاره
شاید التماسو تو چشام میدید
شاید از یه عشق تازه می ترسید
کارم شده گریه پای عکسامون
کاشکی پا نمیذاشت روی قولامون
شاید اون یکی دیگه رو دوست داره
که نشد بهم بگه آره نتونست به روم بیاره
شاید تب عشق من زیادی بود
واسه اون یه حس عادی بود
که تونست تنهام بذاره

میدونی قشنگترین جای زندگی کجاست؟

اونجاست که به دلت فرصت میدی !
بهش این جرئتو میدی که دوباره
به زندگی اعتماد کنه ،
بدیارو فراموش کنه.....
دوباره منتظر یه اتفاق ناگهانی خوب باشه ؛
منتظر یه آدم تازه

بهش فرصت
 میدی که گذشته رو
با همه بدیاش ببخشه و بذاره اتفاقات گذشته تو گذشته بمونن
اینجا قشنگ ترین جای زندگیه
جایی که از صفر شروع میکنی
جایی که دوباره متولد میشی ...

کاش همان کودکی بودیم که حرف هایش را از نگاهش می توان خواند
اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد و …
و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم .
آری ،
سکوت پُر بهتر از فریاد تو خالی ست !
دنیا را ببین …

بچه بودیم از آسمان باران می آمد ، بزرگ شده ایم از چشم هایمان می آید !

بچه بودیم دل دردها را با هزار ناله می گفتیم !

همه می فهمیدند …

بزرگ شده ایم …

درد دلمان را به صد زبان ، به کسی می گوییم …

و هیچ کس نمی فهمد !

بهت پیله کردم بمونی ولی

تو گفتی اصرار بی فایدس

چقدر گریه کردم نریو نشد

فقط توی گریه غرورم شکست

برو زندگی کن به فکرم نباش

مهم نیست چقدر زندگیم سخت شه

برو شاید از بین ما این وسط

اقلن یکیمون خوشبختشه

داری زندگیمو به آتیش میکشی

من هر کاری کردم بمونی نشد

میخواستم که احساسمو درک کنی

من هر کاری کردم بتونی نشد

تو کبریت کشیدی به این زندگی

نشستم کنارت فقط سوختم

فقط قلب من پایه این عشق بود

تو دل میبریدی و میدوختم

گفتی: چه کسی؟ در چه خیالی؟ به کجایی؟

بی تاب توام، محو توام، خانه خرابم

عشق کلمه ايست که بار ها شنيده مي شود ولي شناخته نمي شود.
عشق صداييست که هيچ گاه به گوش نمي رسد ولي گوش را کر مي کند.
عشق نغمه ي بلبليست که تا سحر مي خواند ولي تمام نمي شود.
عشق رنگيست از هزاران رنگ اما بي رنگ است.
عشق نواييست پر شکوه اما جلالي ندارد.
عشق شروعيست از تمام پايان ها اما بي پايان است.
عشق نسيميست از بهار اما خزان از آن مي تراود.
عشق کوششيست از تمام وجود هستي اما بي نتيجه.
عشق کلمه ايست بي معني ولي هزاران معني دارد.
عشق.........
عشق 10 عنصر است اما عنصر آخر آن تمام معني را مي رساند

ولي معني آن گفتني نيست....

می خواهم بنویسمت،
 اما حس اینکه کلمه های بی استعاره و تشبیهم را
جا داده ام توی حرف هایم برایم سخت است!،
عادت کرده ام وقتی با تو هستم حتما شعری پشت لبخندهایم باشد ،
نکند تو مرا ساده نویسی بشناسی که بلد نیست خیال بر تن واژه های علاقه اش بپوشاند...
می ترسم بفهمی گاهی من نمی توانم تو را در سبک شعریسم مدرن نقاشی کنم!! ،
 اما گاهی توی تقویم کوچک رومیزی می نویسمت
 که یادم نرود تو را مثل دیروز و پریروز دوست داشته ام...

از تو می نویسمُ
 واژه ها در عطر تو می رقصند
الفبای عشق تو
سیُ دو پروانه ست

منو جون پناه خودت کن برو

بزار پای این آرزوم وایستم

به هرکی بهم گفت ازت رد شده

قسم میخورم من خودم خواستم

منو جون پناه خودت کن برو

من از زخم هایی که خوردم پرم

تو باید از این پله بالا بری ، توبالا نری من زمین میخورم

درست لحظه ای که تو باید بری،اسیر یه احساس مبهم شدیم

ببین بعد یک عمر پرپر زدن،چه جای بدی عاشق هم شدیم

برای تو مردن شده آرزوم

یه حقی که من دارم از زندگی

نگاه کن تو این برزخ لعنتی

چه مرگی طلب کارم از زندگی

به هرجا رسیدم به عشق تو بود

کنار تو هرچی بگی داشتم

ببین پای تاوان عشقم به تو

عجب حسرتی تو دلم کاشتم

اگه فکر احساسمونی برو ، اگه عاشق هردومونی برو

تو این نقطه از زندگی مرگ هم ، نمیتونه از من بگیره تورو

بگذار سر بــه سینه ی من در سکوت ، دوست

گاهی همین قشنگ ترین شکل گفت و گوست


بگذار دست های تـــو با گیسوان من

سربسته باز شرح دهند آنچه مو به موست


دلواپس قضاوت مردم نباش ، عشق

چیزی که دیر می برد از آدم آبروست!


آزار می رسانــم اگـــر خشمگیــن نشو

از دوستان هرآنچه به هم می رسد ، نکوست


من را مجال دلخوشی بیشتر نداد

ابری که آفتاب دمی در کنار اوست


آغــوش وا کن ابر! مرا در بغـل بگیــر!

بارانی ام شبیه بهاری که پیش روست

شعر، فقط بهانه است؛
دارم بلند بلند؛
به تو فکر می کنم ...

میگن هیچ عشقی تو دنیا

مثله عشقه اولین نیست
میگذره یه عمری

اما از خیالت رفتنی نیست
داغه عشقه هیچکی

مثله اونکه پس میزنتت نیست
چقده تنهاشی وقتی

هیچکسی هم قدمت نیست
هیچکسی هم قدمت نیست

میگن هیچ عشقی تو دنیا

مثله عشقه اولین نیست
میگذره یه عمری

اما از خیالت رفتنی نیست
داغه عشقه هیچکی مثله

اونکه پس میزنتت نیست
چقده تنهاشی وقتی

هیچکسی هم قدمت نیست
چقده سخته بدونی

اونکه میخوایش نمیمونه
که دلش یه جایه دیگست و

همه وجودش ماله اونه
چقده برای اونکه

جون میدی غریبه باشی
بگی میخوام با تو باشم

بگه میخوام که نباشی

نباشی

چقده سخته بدونی

اونکه میخوایش نمیمونه
که دلش یه جایه دیگست و

همه وجودش ماله اونه
چقده برای اونکه

جون میدی غریبه باشی
بگی میخوام با تو باشم

بگه میخوام که نباشی

خسته ام از روزگار از چهره ام معلوم نیست؟
خنده ام مصنوعی است،این واقعامعلوم نیست؟
آدمی شادم میان دیگران،اما چرا
اشک چشمانم ولی ازدیدشان معلوم نیست؟
شعرهاوجمله هاشیرین برآید ازدلم
این همه تلخی،چراشیرینی اش معلوم نیست؟
خسته ام ازگریه از نزدیک بودن های دور
التماس چشم هایم بازهم معلوم نیست؟
باشد..عادت میدهم دل راولی ای روزگار
رحم وانصافت کجا رفته؟چرامعلوم نیست؟
صبرکردم،صبرخواهم کردزین پس بازهم
این صبوری وتحمل تابه کی؟ معلوم نیست؟
تابه کی پنهان کنم این دردهارا؟ خسته ام
خسته ام از خستگی هایم خدا!معلوم نیست؟
"دردم ازیار است" آری حافظا..اماببین
من کجا؟ یارم کجا؟ درمان کجا؟ معلوم نیست!

با سپاس از سمانه خانم

هوا دو نفرست تو نیستی پیش من دلم تنگ واسه با تو قدم زدن

هوا دو نفرست جای تو خالیه کجایی ببینی کجایی عشق من

هوا همونجوری که تو دوست داشتیه من خیس خیسمو داره بارون میاد

بی تو خیابونا گم می کنن منو دلم تنگه برات دلم تو رو می خواد

من عاشقت بودم باور نمی کنم فراموشت شده منو به این زودی

هوا دو نفرست دارم گوش می کنم همون آهنگی که تو عاشقش بودی

هوا دو نفرست تو نیستی پیش من دلم تنگ واسه با تو قدم زدن

هوا دو نفرست جای تو خالیه کجایی ببینی کجایی عشق من

هوا دو نفرست مثل همون روزا با تو ، تو این هوا جون میده راه بریم

من با تو حاضرم هر جا بگی بیام هوا دو نفرست بگو کجا بریم

بعضی وقتا مجبوری تو فضای بغضت بخندی
دلت بگیره ولی دلگیری نکنی
شاکی بشی ولی شکایت نکنی
گریه کنی اما نذاری اشکات پیدا شن . . .
خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری
خیلی حرفارو بشنوی ولی نشنیده بگیری !
خیلی ها دلتو بشکنن و تو فقط سکوت کنی ...

درد دارد...
وقتی فقط می شود
از دور تو را بوسید
در آغوش کشید
بویید
عاشقت بود
اینها همه خوبند...ولی درد دارند

انسان که باشی ،
عاقبت یک جایی ، یک وقتی
به قول شازده کوچولو
دلت اهلیهِ یک نفر می شود !...
و دلت ،
برای نوازش هایش تنگ می شود ؛
حتی برای نوازش نکردنش !
تو می مانی و دلتنگی ها ،
تو می مانی و قلبی که لحظه های دیدار تند تر می تپد .
سراسیمه می شوی ،
بی دست و پا می شوی ،
دلتنگ می شوی ،
دلواپس می شوی ،
دلبسته می شوی ؛
و می فهمی ،
نمی شود "انسان" بود و عاشق نبود .

زندگی را نخواهیم فهمید اگر
از همه گل‌های سرخ دنیا متنفر باشیم فقط چون در کودکی وقتی خواستیم گل‌سرخی را
بچینیم خاری در دستمان فرو رفته است.

چه سخت ..

هم ابر باشد !.....هم باران باشد ..!

هم خیابان ِ خیس باشد ..

امـــــا..

... ... نه تـــــو باشی ..

نه دستی برای فشردن باشد !..

نه پایی برای قدم زدن باشد و ..

نه نگاهـــی برای زل زدن...!