تبادل لینک هوشمند 
ما سالهاست
صدای خودمان را
در گوش شهر آویزان می کنیم
رنگهای خودمان را
روی رخت آویز حیاط خشک می کنیم
دست های خودمان را
پشت سر
قایم می کنیم
و چشم های خودمان را
روی نگاه غریبه ها می بندیم
ما سالهاست
حرف های خودمان را
به دار می زنیم
و پاهای خودمان را
در بی کسی خیابان برهنه می کنیم
ما سالهاست
با گریه های شبانه می خوابیم
با طعم بی کسی بزرگ می شویم
باساعت دلواپسی قرار می گذاریم
ما سالهاست
دندان عقل در آوردیم
و پیراهن های یک رنگ می پوشیم
ما سالهاست
تار می زنیم
تا زندگی کنیم ...
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : دو شنبه 1 آبان 1391 ا 7:9 نويسنده : رضـــــــــا ا